نوآوری باز چیست و چگونه به حل مشکلات صنایع کمک می کند؟
مفهوم نوآوری باز چگونه شکل گرفت؟
نوآوری تا پیش از قرن ۲۱ مفهومی واحد بود که به تحقق ایده های خلاقانه در قالب محصول یا خدمت، عموما همراه با ارزش‌افزوده، اطلاق می‌شد، اما با فراهم آمدن امکان تحصیل و گسترده‌تر شدن مرزهای دانش تا بی‌نهایت، دیگر این شکل از نوآوری ( که بعدها نوآوری بسته خوانده شد) کارایی چندانی نداشت. از مهم‌ترین کاستی‌های موجود در این نوع از نوآوری، از بین رفتن انحصار دانشی مراکز تحقیق و توسعه شرکت‌های بزرگ بود که با افزایش دانش‌آموختگان تحصیلات آکادمیک و در نتیجه افزایش منابع دانشی در دسترس، ایجاد شد. گسترش دانش، پیامدهای دیگری هم برای شرکت‌های بزرگ به همراه داشت از جمله این موارد می‌توان به افزایش مستمر دانش مشتریان و تأمین‌کنندگان، توسعه سرمایه‌گذاری مخاطره‌پذیر و شکل‌گیری کسب‌کارهای کوچک اشاره داشت که از یک سو رقبای تازه‌نفس و به شدت خلاق را وارد میدان کردند و از سوی دیگر فرصت‌های کاری جدیدی را پیش روی نیروی کار ماهر قرار دادند.
در اینجا بود که کم‌کم فاصله‌ای میان متولیان قدیمی تحقیق و پژوهش یعنی شرکت‌های بزرگ و متولیان جدید این امر یعنی دانشگاه‌ها پدید آمد و مشکلات متعددی را پیش روی صاحبان صنایع و در مقیاس بزرگ‌تر، دولت‌ها قرار داد. صنایع بزرگ و اغلب مادر، بهره‌وری بهینه خود را ‌به سبب عدم اتکا به علم روز، به تدریج از دست می‌دادند و چشم‌انداز اقتصاد ملت‌ها را به سمت تاریکی می‌بردند. این مسأله قطعا با همکاری مشترک دانشگاه و صنعت قابل حل بود اما چگونه؟
نوآوری باز چیست؟
در راستای ارائه راهکاری جهت رفع شکاف میان دانشگاه و صنعت بود که مفهوم نوآوری باز از سال ۲۰۰۳ به ادبیات کسب‌وکار جهان راه یافت. این مفهوم توسط پروفسور هنری ویلیام چسبرو، تئوریسین سازمانی و استاد دانشگاه برکلی، در مقابل مفهوم نوآوری بسته مطرح شد. در تعریف چسبرو « نوآوری باز، استفاده هدفمند از جریان‌های دانش درونی و بیرونی سازمان به جهت شتابدهی به نوآوری داخلی و توسعه بازار در راستای خلق یا باز توزیع ارزش است.»
بنابراین می‌توان گفت که نوآوری باز چیزی فراتر از همکاری‌هایی است که اغلب سازمان‌ها از طریق پلتفرم‌ها با یکدیگر دارند.
مدل کسب‌وکار چه نقشی در الگوریتم نوآوری باز، بازی می‌کند؟
مدل یا بوم کسب‌وکار به عنوان نقشه راه یک کسب‌وکار در خلق ارزش، مختصات به‌کارگیری نوآوری‌ باز در مجموعه را تعیین می‌نماید. به بیان ساده‌تر، اینکه چه فناوری‌هایی به خارج از شرکت راه یابند و چه ایده‌هایی به داخل مجموعه هدایت شوند، برگرفته از این مدل است.